ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΤΩΝ ΕΝΩΣΕΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ
ΕΝ.Π.ΑΝ.
Το προτεινόμενο μέχρι σήμερα πρόγραμμα ήταν το εξής:
Κάθε εθελοντική εργασία θα ήταν αμειβόμενη αλλά στην πραγματικότητα αντ-αμειβόμενη και να εξηγήσω τι σημαίνει αυτό…
Κάθε μέλος που θα αναλάμβανε κάποια εργασία και αφού προσδιοριζόταν εκ των προτέρων, ποια περίπου έσοδα θα απέφερε το αντικείμενο της εργασίας αυτής και που στην ουσία θα ήταν και τα μόνα πραγματικά έσοδα του φορέα, θα υπολογιζόταν και ποιο ποσοστό θα λάμβανε ανταποδοτικά και ο ίδιος ο εθελοντής, από το ποσοστό που θα είχε προσυμφωνηθεί μεταξύ μας εξ΄ αρχής.
Αυτή ήταν η βάση του καταστατικού…
Αυτός ο τρόπος εν μέρει λειτούργησε και εν μέρει όχι!
Και εδώ θα γίνω σκληρός στην κριτική μου, αφού νομίζω πως δεν κατάφερε να λειτουργήσει σε αυτούς τους ανθρώπους, που δεν είχαν τη δυνατότητα να κρίνουν σε πόσο χρόνο θα μπορούσαν να είναι συνεπείς σε αυτό που ανέλαβαν, αφού μη προσφέροντας τις ανάλογες υπηρεσίες τους, δεν υπήρξαν και τα αντίστοιχα έσοδα!
Αυτό φυσικά δημιούργησε μια γενική δυσαρέσκεια και συγχρόνως δεν παρήχθη και ποτέ έργο.
Είναι προφανές ότι ο κύκλος είναι ατέρμων, αλλά χάρη στους ανθρώπους που μπορούν να ξέρουν, πώς χρονικά και ποιοτικά προσδιορίζεται και εκτελείται στη συνέχεια, μία δουλειά που έχουν τη διάθεση να αναλάβουν, ώστε να μπορούν να προσδιορίσουν και τα χρήματα που προσδοκούν από αυτή την εργασία να πάρουν.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι αυτό το σύστημα είναι πιο δίκαιο και πιο παραγωγικό και δίνει πραγματικά την έννοια του εθελοντισμού…
Του εθελοντισμού όμως αυτού, που ο εθελοντής δεν είναι κάποιος ανίδεος, που καταχράται τη θέση ενός δίκαια αμειβόμενου ατόμου!
Το σύστημα αυτό θα παραμείνει, αλλά θα εφαρμόζεται μόνο σε αυτούς που έχουν τα προσόντα να το εφαρμόσουν…
Δηλαδή σε εκείνους που έχουν τη δυνατότητα και τις ικανότητες να μπορούν ξέρουν τι θα παράξουν και ποια αμοιβή προσδοκούν από το παραγόμενο αυτό τους έργο.
Επειδή όμως στην κοινωνία μας, υπάρχουν και οι άνθρωποι που δεν διαθέτουν αυτού του είδους τα προσόντα και βεβαίως δεν φταίνε οι ίδιοι για αυτό, έπρεπε να βρεθεί ένας εναλλακτικός τρόπος, ο οποίος να καλύπτει από τους υπόλοιπους που μπορούν, τις υλικές ανάγκες του φορέα.
Το παρακάτω που αναφέρω, είναι μία πρόταση προς επεξεργασία ακόμη, για αυτό τον τρόπο:
Όποιος εθελοντής νιώθει ικανός να παράξει έργο ή να προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα πρέπει να αξιολογήσει το κομμάτι της δουλειάς του, όχι μόνο ως προς το κόστος, αλλά και ως προς το χρόνο που θα χρειαστεί ώστε να το ολοκληρώσει.
Ο φορέας με τη σειρά του, θα ξέρει ότι από αυτό το κομμάτι της εργασίας του εθελοντή του, θα λάβει συγκεκριμένα έσοδα, εξασφαλίζοντας και την προϋπόθεση ότι θα ληφθούν στον συγκεκριμένο χρόνο που χρειάζεται το άτομο, για να μπορεί έτσι να προσφέρει εκ των προτέρων το ποσό που κοστολογήθηκε από τον ίδιο τον εθελοντή.
Δύο σημεία είναι τα ΄΄τρωτά΄΄ σε αυτό τον τρόπο:
Το ένα είναι πως εάν δεν παραδίδεται η εργασία στον προκαθορισμένο χρόνο, τότε πολύ απλά δεν θα υπάρχουν έσοδα, οπότε δεν θα μπορεί να ΄΄χρηματοδοτηθεί΄΄ και ο εθελοντής!
Αυτός ο τρόπος βέβαια, θα φέρει δεινές επιπτώσεις στον Φορέα, που αντί να εισπράξει έσοδα που είχαν ήδη προϋπολογιστεί, μάλλον τελικά θα χρειαστεί και να πληρώσει…
Και ηθικά και υλικά!
Ο εθελοντής συνάμα, που είχε μπει στην διαδικασία παραγωγής έργου και που μπορεί να βρίσκεται, ίσως και κοντά στο τέλος του, εφόσον όμως δεν ολοκληρώνεται βρίσκεται και ο ίδιος εκτός του φορέα, ΄΄χαμένος΄΄.
Κι εδώ, για να μην συμβαίνει αυτό σε κανένα από τα δύο εμπλεκόμενα μέλη, θα πρέπει εξ΄ αρχής να γίνεται μία αναδιαπραγμάτευση αφενός, για να μην είναι κανένας ζημιωμένος, θα πρέπει να γίνεται μία αναδιαπραγμάτευση αφενός και αφετέρου να έχει προβλεφθεί και αυτή η περίπτωση και από την αρχή όποιας συμφωνίας θα πρέπει να έχει συνυπολογιστεί και το δυσάρεστο ίσως τέλος αυτής.
Βέβαια υπάρχει η περίπτωση μιας καλοπροαίρετης ΄΄καθυστέρησης΄΄, ή η περίπτωση αδυναμίας της συνέχισης του, για διάφορους λόγους κι αιτίες… Θα πρέπει όμως για όλα αυτά να υπάρχει και κάποιος υπεύθυνος που θα το αξιολογεί ώστε και να κρίνει τη σοβαρότητα της διακοπής των εργασιών της ανάθεσης του έργου.
Έτσι λοιπόν θα προσπαθήσω να καλύψω και τον δεύτερο τρόπο-σκέλος, αυτών των ζητημάτων.
Να δημιουργηθεί μία επιτροπή κοινής αποδοχής, που θα κρίνει με ρεαλισμό και αξιοκρατία, πότε θα θεωρείται τελειωμένη μια οποιαδήποτε ανατεθειμένη εργασία.
Αυτό μπορεί να γίνεται με εκθέσεις, αφενός του εθελοντή και αφετέρου του φορέα…
Ή, να ορίζεται μια συνάντηση από κοντά, στην οποία θα συζητούνται από κοινού όποιες προτάσεις ή οι δικαιολογίες που θα προβάλλονται ώστε να ανασταλλεί η συνέχιση αυτού.