ΚΑΛΛ - ΝΤΕΛΙΑ = Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ! (ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ)
ΘΕΜΑ: Το θέατρο ακολουθούμενο από όλες τις υπόλοιπες τέχνες, σαν φάρμακο στα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα.
Με αυτή μας την σύντομη ανάλυση, θα κάνουμε μια προσπάθεια να αποδείξουμε ότι το θέατρο και οι τέχνες γενικότερα, έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν και να εξυγιάνουν ευπαθείς ομάδες του σύγχρονου κοινωνικού μοντέλου και τρόπου ζωής.
Πιστεύουμε ότι αυτό θα πρέπει να γίνει προτεραιότητα στις δράσεις των ΕΝ.Π.ΑΝ., αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την ουσιώδη βοήθειά μας προς την κοινωνία μέσω του πολιτισμού.
. Η ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ:
Θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από πολύ παλιά πίσω στο χρόνο… Θα σας πάμε για λίγο στην εποχή που ο άνθρωπος ζούσε στα σπήλαια και όπου ακόμη δεν είχε σχηματιστεί λόγος και ΄΄γλώσσα΄΄. Τότε λοιπόν, ανθούσε ένα είδος επικοινωνίας που ήταν πολύ κοντά στο σημερινό θέατρο. Αυτό της αναπαράστασης των εμπειριών. Ο ι κυνηγοί έφευγαν το πρωί και πήγαιναν να συλλέξουν την τροφή για την φυλή… Τα ο βράδυ όταν επέστρεφαν και με ένα είδος ΄΄τελετής΄΄, αναπαριστούσαν με κινήσεις του σώματος και διάφορους ήχους, όλη την περιπέτειά τους. Το ίδιο συνέβαινε και με τις γυναίκες στην αναζήτηση νέων τροφών και βοτάνων.
Η αναπαράσταση λοιπόν, είναι μία οργανική ανάγκη για τον άνθρωπο και φέρει μαζί της την επικοινωνία, την ενημέρωση, την κοινωνικοποίηση, την ομαδική συνεργασία και φυσικά την ψυχαγωγία, μέσα σε ένα πλαίσιο που καθορίζει εξ΄ ανάγκης τη δημιουργία και το κοινό πνεύμα. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι οι τέχνες από πολύ παλιά και πριν ακόμα οριστούν σαν τέχνες, αποτελούσαν σημαντικά θεραπευτικά και στοιχεία στον κοινωνικό ιστό, μα πάνω απ΄ όλα ήταν η μαγική κόλλα που καθιστούσε τη ζωή μια κοινή υπόθεση, ένα μοίρασμα εμπειριών.
.ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ:
Κάνουμε ένα μεγάλο άλμα στον χρόνο και φτάνουμε στην Αθήνα του 5οου αιώνα προ Χριστού… Εκεί η παρακολούθηση των δράσεων του θεάτρου αποτελούσε υποχρέωση! Οι αρχαίοι Έλληνες, επηρεάζοντας όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αντιλήφθηκαν πρώτοι τη μεγαλειώδη αξία του θεάτρου, σαν ένα γιατρικό στα κοινωνικά προβλήματα και πάνω σε αυτή τη δομή το κατασκεύασαν.
Αυτό έγινε μέσω της ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗΣ, της ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ και της ΚΑΘΑΡΣΗΣ. Τα τρία βασικά στοιχεία για να θεωρηθεί μια πράξη θέατρο κατά τον Αριστοτέλη.
.ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ: Δείχνουμε στον πολίτη, τα καλώς και κακώς κείμενα, μέσα από ένα δράμα, μια θεατρική πράξη, κι αυτός από μόνος του αξιολογεί και αποφασίζει, που πρέπει να εντάξει την υπόστασή του μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Εδώ αναφερόμαστε δηλαδή, στις πρώτες μαζικές ψυχολογικές συνεδρίες, μέσα από δραματοθεραπευτικές μεθόδους!
.ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Το κοινό, πρέπει να μάθει κάποια βασικά στοιχεία της ιστορίας και του παρελθόντος, για να μπορέσει να συγκρίνει και να εκτιμήσει το τώρα. Να διδαχθεί λοιπόν από το παρελθόν, ώστε να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη, αλλά και να μιμηθεί τα καλά στοιχεία αυτού.
.ΚΑΘΑΡΣΗ: Ο θεατής, πρέπει να ψυχαγωγηθεί μέσω της συγκίνησης και της ταύτισης με τους χαρακτήρες που δρουν επί σκηνής. Γελάει και κλαίει, ανάλογα με το είδος του έργου κι έτσι φεύγει ελαφρύτερος ψυχικά από το χώρο (θέατρο). Εκτόνωση δηλαδή των συναισθημάτων και των συσσωρευμένων ενεργειών, μέσα σε ένα διασφαλισμένο περιβάλλον και με ποιοτικό τρόπο!
Απ΄ όλα τα παραπάνω γίνεται άμεσα αντιληπτό, ότι το θέατρο δεν είναι απλά ένα είδος ψυχαγωγίας, αλλά κι ένα σημαντικό όσο και απαραίτητο εργαλείο εξυγίανσης και διατήρησης των ισσοροπιών μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
.Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ… ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ: Αμέσως μετά τη φωτεινή κλασσική εποχή, επέρχεται και το πολιτισμικό σκοτάδι. Μια παντελής έλλειψη ήθους και ποιότητας στα θεάματα. Η καταστροφή του Ελληνικού πνεύματος σε όλα τα επίπεδα και φυσικά και στο θέατρο. Αυτός ο σκοταδισμός και η πνευματική άβυσσος, συνεχίστηκε για αιώνες… Καταστροφές κειμένων, θεάτρων, ναών… Δολοφονίες και εξευτελισμοί πολιτών και άλλα πολλά δεινά, με ένα μικρό διάλλειμα του διαφωτισμού, το οποίο όμως δεν επηρέασε καθόλου την Ελλάδα, λόγω κυρίως του Οθωμανικού ζυγού που κρεμόταν στον λαιμό της εκείνη την εποχή. Χάθηκαν έτσι οι γνώσεις και η ποιότητα! Τα φάρμακα και οι τρόποι για μια ζωή φωτεινή και εξελικτική!
.Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΡΒΑΙΒΟΡ: Η τέχνη στον σύγχρονο κόσμο είναι πια για λίγους. Έτσι μας έχουν μάθει, γιατί έτσι τους συμφέρει… Εμείς όμως δεν πρέπει να το δεχτούμε αυτό… Η τέχνη, είναι γι αυτούς που την καταλαβαίνουν! Η τέχνη είναι για τους μορφωμένους και τους ευαίσθητους! Διαφωνούμε κάθετα με τέτοιου είδους απόψεις και θα αναλύσουμε παρακάτω το γιατί. Πρώτα θα θέλαμε να περιγράψουμε την πραγματικότητα του τώρα! Όπως γνωρίζουμε όλοι, έχουμε εδώ και χρόνια υποπέσει στην επιδημία της εικονικής πραγματικότητας και της απομόνωσης. Τα παιδιά μας δεν ξέρουν να αφηγηθούν ένα παραμύθι, μια ιστορία, με το φόβο μην ΄΄παρεξηγηθούν ΄΄ από τα υπόλοιπα κι αυτό γίνεται χειρότερο επειδή δεν γνωρίζουν γιατί δεν ΄μάθαν κανένα παραμύθι από τους γονείς τους λόγω…. Έλλειψης χρόνου! Ή γιατί αυτό σήμερα θεωρείται παρωχημένο.
Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία όμορφων ηλιθίων! Τα παιδία μας δημιουργούν πρότυπα από πρωταγωνιστές των τηλεπαιχνιδιών, όπως το σερβάιβορ και τους πασίγνωστους πια κριτές του Ελλάδα έχεις ταλέντο. Όλα αυτά κι άλλα πολλά αποτελούν τεράστιους φραγμούς! Τείχη ανυπέρβλητα που εμποδίζουν τον πολιτισμό και τα οφέλη του να φτάσουν στον κόσμο, να απορροφηθούν από την κοινωνία, για να την αναβαθμίσουν, να την εξυγιάνουν, να την κάνουν ανθρώπινη!
.ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ: Η μέχρι τώρα συνθήκη, της οποίας μέρος αποτελούμε κι όλοι εμείς, είναι να δημιουργούμε εκδηλώσεις και να περιμένουμε από τον κόσμο να έρθει και να μας πει τη γνώμη του… Ίσως να επηρεαστεί και τελικά να ΄΄εκπολιτιστεί΄΄. Αυτοί όμως που επιλέγουν αυτή την εποχή να πάνε σε μία θεατρική παράσταση, ή μια συναυλία, ή μια ποιητική βραδιά, είναι ήδη ΄΄εκπολιτισμένοι΄΄, ή τουλάχιστον βρίσκονται σε έναν ΄΄σωστότερο΄΄ δρόμο. Σε καμία περίπτωση δεν λέμε να σταματήσουμε να κάνουμε παραστάσεις και εκδηλώσεις… Προς Θεού! Απλά λέμε ότι αυτό αποτελεί μια παθητική στάση σε σχέση με τον αγώνα που πρέπει να δώσουμε, για να παλέψουμε με το τέρας της υποκρισίας και της ψευτιάς, της φθήνιας και της ρηχότητας που κατατρώει την κοινωνία μας. Μια κοινωνία, που το σπάνιο παρελθόν της ακόμη λάμπει σε παγκόσμιο επίπεδο… Και είναι αν μη τι άλλο ; Κρίμα! Κρίμα για το μέλλον και το παρών όλων μας.
.ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ: Προτείνουμε λοιπόν, μια πιο αποτελεσματική πράξη! Την εισβολή των τεχνών, σε χώρους όπου συχνάζουν συνάνθρωποί μας, στους οποίους δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία, από οποιονδήποτε λόγο, να έρθουν σε επαφή με τις συνολικότερες δράσεις του πολιτισμού μας!
Αυτό σε πρώτο επίπεδο ακούγεται επικίνδυνο και βλαπτικό, ίσως για την εικόνα αλλά όχι για την ουσία των σκοπών του κινήματός μας. Να μπούμε στα ΄΄σκυλάδικα΄΄; Να μπούμε στις γειτονιές των Ρομά; Να μπούμε σε χώρους, όπου διακινούνται ναρκωτικές και άλλες ουσίες; Να μπούμε σε χώρους όπου καταφεύγουν μετανάστες και φτωχογειτονιές όπου και το ψωμί των παιδιών πια, έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια ίσως τη ζωή των γονέων τους;
Ναι! Φυσικά και πρέπει να μπούμε, ή τουλάχιστον να δοκιμάσουμε… Με την σιγουριά και τη βεβαιότητα ότι σε καμία περίπτωση δεν αλλοιώνουμε ούτε την ποιότητα, ούτε και το πολιτιστικό επίπεδο όσων από εμάς θα συμμετέχουν με καρδιά, τολμώντας κάτι τέτοιο! Όμως θα πρέπει να κάνουμε μια προεργασία, ώστε να φέρουμε το πολιτιστικό μας υλικό σε κείνη τη μορφή, που να μπορεί να επηρεάσει αυτόν τον κόσμο, προτρέποντας και σχεδόν επιζητώντας από τους ίδιους την παρουσία τους, στους ανάλογους αυτούς χώρους.
Ένα σημαντικό στοιχείο που θέλουμε να αναφέρουμε εξ΄ αρχής, είναι ότι όλο αυτό πρέπει να γίνει με τη μορφή αγώνα και ψυχικής εισβολής! Με την μορφή του μεγαλείου για κοινωνική προσφορά! Πρέπει να σκεφτούμε την προσφορά και σε αυτούς επίσης τους συμπολίτες μας που βάλλονται στην υγεία τους… Την σωματική αλλά και την ψυχική. Οφείλουμε να πάμε και οφείλουμε να απλώσουμε το χέρι βοηθείας μας, σε ανθρώπους που έχουν αφεθεί έρμαια της κοινωνικής αδιαλλαξίας και αδιαφορίας. Να μπούμε σε ιδρύματα, γηροκομεία, νοσοκομεία. Σε κάθε χώρο όπου ζουν ξεχασμένοι αλλά και ασθενείς άνθρωποι και όπου η πρόσβαση αυτών κοντά σε εμάς, καθίσταται από δύσκολη εώς και αδύνατη!
.ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Είμαστε λοιπόν διατεθειμένοι να αγωνιστούμε και να προσφέρουμε τις γνώσεις, την εμπειρία και τις δυνάμεις μας στο δύσκολο αυτό εγχείρημα. Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ, ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι σωστό να γίνει με σωστή οργάνωση, με τεχνογνωσία και συνεργασίες με επιστήμονες και γνώστες των θεμάτων αυτών και πάντα στα πλαίσια μιας ερευνητικής διαδικασίας. Συνεργασίες λοιπόν με ψυχολόγους, ψυχιάτρους, κοινωνιολόγους ,κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές και γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων… Με ΟΚΑΝΑ, με την Ιθάκη κ.τ.λ.
Θα πρέπει να φτιάξουμε ομάδες δράσεις, που με αιχμή του δόρατος το θέατρο και τις τέχνες συνολικά, να δώσουμε τον ειρηνικό και καλόβουλο αγώνα μας, προσπαθώντας και κινώντας το ενδιαφέρον των συμπολιτών μας και πάνω απ΄ όλους τη νέα γενιά! Το μέλλον και την διαπαιδαγώγηση τους μέσα από το ξεχωριστό δρόμο του πολιτισμού και της ιδιαιτερότητας να κάνουμε έτσι την διαφορά και να επιφέρουμε στις ζωές τους και ζωές μας επιτέλους την πραγματική ποιότητα!
Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ! (ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ)
ΘΕΜΑ: Το θέατρο ακολουθούμενο από όλες τις υπόλοιπες τέχνες, σαν φάρμακο στα σύγχρονα κοινωνικά προβλήματα.
Με αυτή μας την σύντομη ανάλυση, θα κάνουμε μια προσπάθεια να αποδείξουμε ότι το θέατρο και οι τέχνες γενικότερα, έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν και να εξυγιάνουν ευπαθείς ομάδες του σύγχρονου κοινωνικού μοντέλου και τρόπου ζωής.
Πιστεύουμε ότι αυτό θα πρέπει να γίνει προτεραιότητα στις δράσεις των ΕΝ.Π.ΑΝ., αναδεικνύοντας με αυτόν τον τρόπο την ουσιώδη βοήθειά μας προς την κοινωνία μέσω του πολιτισμού.
. Η ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑ:
Θα ξεκινήσουμε την ανάλυσή μας από πολύ παλιά πίσω στο χρόνο… Θα σας πάμε για λίγο στην εποχή που ο άνθρωπος ζούσε στα σπήλαια και όπου ακόμη δεν είχε σχηματιστεί λόγος και ΄΄γλώσσα΄΄. Τότε λοιπόν, ανθούσε ένα είδος επικοινωνίας που ήταν πολύ κοντά στο σημερινό θέατρο. Αυτό της αναπαράστασης των εμπειριών. Ο ι κυνηγοί έφευγαν το πρωί και πήγαιναν να συλλέξουν την τροφή για την φυλή… Τα ο βράδυ όταν επέστρεφαν και με ένα είδος ΄΄τελετής΄΄, αναπαριστούσαν με κινήσεις του σώματος και διάφορους ήχους, όλη την περιπέτειά τους. Το ίδιο συνέβαινε και με τις γυναίκες στην αναζήτηση νέων τροφών και βοτάνων.
Η αναπαράσταση λοιπόν, είναι μία οργανική ανάγκη για τον άνθρωπο και φέρει μαζί της την επικοινωνία, την ενημέρωση, την κοινωνικοποίηση, την ομαδική συνεργασία και φυσικά την ψυχαγωγία, μέσα σε ένα πλαίσιο που καθορίζει εξ΄ ανάγκης τη δημιουργία και το κοινό πνεύμα. Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι οι τέχνες από πολύ παλιά και πριν ακόμα οριστούν σαν τέχνες, αποτελούσαν σημαντικά θεραπευτικά και στοιχεία στον κοινωνικό ιστό, μα πάνω απ΄ όλα ήταν η μαγική κόλλα που καθιστούσε τη ζωή μια κοινή υπόθεση, ένα μοίρασμα εμπειριών.
.ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ. ΜΙΑ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΗ:
Κάνουμε ένα μεγάλο άλμα στον χρόνο και φτάνουμε στην Αθήνα του 5οου αιώνα προ Χριστού… Εκεί η παρακολούθηση των δράσεων του θεάτρου αποτελούσε υποχρέωση! Οι αρχαίοι Έλληνες, επηρεάζοντας όλο τον υπόλοιπο κόσμο, αντιλήφθηκαν πρώτοι τη μεγαλειώδη αξία του θεάτρου, σαν ένα γιατρικό στα κοινωνικά προβλήματα και πάνω σε αυτή τη δομή το κατασκεύασαν.
Αυτό έγινε μέσω της ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗΣ, της ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΣ και της ΚΑΘΑΡΣΗΣ. Τα τρία βασικά στοιχεία για να θεωρηθεί μια πράξη θέατρο κατά τον Αριστοτέλη.
.ΑΠΟΣΤΑΣΙΟΠΟΙΗΣΗ: Δείχνουμε στον πολίτη, τα καλώς και κακώς κείμενα, μέσα από ένα δράμα, μια θεατρική πράξη, κι αυτός από μόνος του αξιολογεί και αποφασίζει, που πρέπει να εντάξει την υπόστασή του μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Εδώ αναφερόμαστε δηλαδή, στις πρώτες μαζικές ψυχολογικές συνεδρίες, μέσα από δραματοθεραπευτικές μεθόδους!
.ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ: Το κοινό, πρέπει να μάθει κάποια βασικά στοιχεία της ιστορίας και του παρελθόντος, για να μπορέσει να συγκρίνει και να εκτιμήσει το τώρα. Να διδαχθεί λοιπόν από το παρελθόν, ώστε να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη, αλλά και να μιμηθεί τα καλά στοιχεία αυτού.
.ΚΑΘΑΡΣΗ: Ο θεατής, πρέπει να ψυχαγωγηθεί μέσω της συγκίνησης και της ταύτισης με τους χαρακτήρες που δρουν επί σκηνής. Γελάει και κλαίει, ανάλογα με το είδος του έργου κι έτσι φεύγει ελαφρύτερος ψυχικά από το χώρο (θέατρο). Εκτόνωση δηλαδή των συναισθημάτων και των συσσωρευμένων ενεργειών, μέσα σε ένα διασφαλισμένο περιβάλλον και με ποιοτικό τρόπο!
Απ΄ όλα τα παραπάνω γίνεται άμεσα αντιληπτό, ότι το θέατρο δεν είναι απλά ένα είδος ψυχαγωγίας, αλλά κι ένα σημαντικό όσο και απαραίτητο εργαλείο εξυγίανσης και διατήρησης των ισσοροπιών μέσα στο κοινωνικό σύνολο.
.Ο ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ… ΑΡΤΟΣ ΚΑΙ ΘΕΑΜΑΤΑ: Αμέσως μετά τη φωτεινή κλασσική εποχή, επέρχεται και το πολιτισμικό σκοτάδι. Μια παντελής έλλειψη ήθους και ποιότητας στα θεάματα. Η καταστροφή του Ελληνικού πνεύματος σε όλα τα επίπεδα και φυσικά και στο θέατρο. Αυτός ο σκοταδισμός και η πνευματική άβυσσος, συνεχίστηκε για αιώνες… Καταστροφές κειμένων, θεάτρων, ναών… Δολοφονίες και εξευτελισμοί πολιτών και άλλα πολλά δεινά, με ένα μικρό διάλλειμα του διαφωτισμού, το οποίο όμως δεν επηρέασε καθόλου την Ελλάδα, λόγω κυρίως του Οθωμανικού ζυγού που κρεμόταν στον λαιμό της εκείνη την εποχή. Χάθηκαν έτσι οι γνώσεις και η ποιότητα! Τα φάρμακα και οι τρόποι για μια ζωή φωτεινή και εξελικτική!
.Η ΣΥΝΕΧΙΣΗ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΡΒΑΙΒΟΡ: Η τέχνη στον σύγχρονο κόσμο είναι πια για λίγους. Έτσι μας έχουν μάθει, γιατί έτσι τους συμφέρει… Εμείς όμως δεν πρέπει να το δεχτούμε αυτό… Η τέχνη, είναι γι αυτούς που την καταλαβαίνουν! Η τέχνη είναι για τους μορφωμένους και τους ευαίσθητους! Διαφωνούμε κάθετα με τέτοιου είδους απόψεις και θα αναλύσουμε παρακάτω το γιατί. Πρώτα θα θέλαμε να περιγράψουμε την πραγματικότητα του τώρα! Όπως γνωρίζουμε όλοι, έχουμε εδώ και χρόνια υποπέσει στην επιδημία της εικονικής πραγματικότητας και της απομόνωσης. Τα παιδιά μας δεν ξέρουν να αφηγηθούν ένα παραμύθι, μια ιστορία, με το φόβο μην ΄΄παρεξηγηθούν ΄΄ από τα υπόλοιπα κι αυτό γίνεται χειρότερο επειδή δεν γνωρίζουν γιατί δεν ΄μάθαν κανένα παραμύθι από τους γονείς τους λόγω…. Έλλειψης χρόνου! Ή γιατί αυτό σήμερα θεωρείται παρωχημένο.
Έχουμε καταντήσει μια κοινωνία όμορφων ηλιθίων! Τα παιδία μας δημιουργούν πρότυπα από πρωταγωνιστές των τηλεπαιχνιδιών, όπως το σερβάιβορ και τους πασίγνωστους πια κριτές του Ελλάδα έχεις ταλέντο. Όλα αυτά κι άλλα πολλά αποτελούν τεράστιους φραγμούς! Τείχη ανυπέρβλητα που εμποδίζουν τον πολιτισμό και τα οφέλη του να φτάσουν στον κόσμο, να απορροφηθούν από την κοινωνία, για να την αναβαθμίσουν, να την εξυγιάνουν, να την κάνουν ανθρώπινη!
.ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ: Η μέχρι τώρα συνθήκη, της οποίας μέρος αποτελούμε κι όλοι εμείς, είναι να δημιουργούμε εκδηλώσεις και να περιμένουμε από τον κόσμο να έρθει και να μας πει τη γνώμη του… Ίσως να επηρεαστεί και τελικά να ΄΄εκπολιτιστεί΄΄. Αυτοί όμως που επιλέγουν αυτή την εποχή να πάνε σε μία θεατρική παράσταση, ή μια συναυλία, ή μια ποιητική βραδιά, είναι ήδη ΄΄εκπολιτισμένοι΄΄, ή τουλάχιστον βρίσκονται σε έναν ΄΄σωστότερο΄΄ δρόμο. Σε καμία περίπτωση δεν λέμε να σταματήσουμε να κάνουμε παραστάσεις και εκδηλώσεις… Προς Θεού! Απλά λέμε ότι αυτό αποτελεί μια παθητική στάση σε σχέση με τον αγώνα που πρέπει να δώσουμε, για να παλέψουμε με το τέρας της υποκρισίας και της ψευτιάς, της φθήνιας και της ρηχότητας που κατατρώει την κοινωνία μας. Μια κοινωνία, που το σπάνιο παρελθόν της ακόμη λάμπει σε παγκόσμιο επίπεδο… Και είναι αν μη τι άλλο ; Κρίμα! Κρίμα για το μέλλον και το παρών όλων μας.
.ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΗ ΣΤΑΣΗ: Προτείνουμε λοιπόν, μια πιο αποτελεσματική πράξη! Την εισβολή των τεχνών, σε χώρους όπου συχνάζουν συνάνθρωποί μας, στους οποίους δεν δόθηκε ποτέ η ευκαιρία, από οποιονδήποτε λόγο, να έρθουν σε επαφή με τις συνολικότερες δράσεις του πολιτισμού μας!
Αυτό σε πρώτο επίπεδο ακούγεται επικίνδυνο και βλαπτικό, ίσως για την εικόνα αλλά όχι για την ουσία των σκοπών του κινήματός μας. Να μπούμε στα ΄΄σκυλάδικα΄΄; Να μπούμε στις γειτονιές των Ρομά; Να μπούμε σε χώρους, όπου διακινούνται ναρκωτικές και άλλες ουσίες; Να μπούμε σε χώρους όπου καταφεύγουν μετανάστες και φτωχογειτονιές όπου και το ψωμί των παιδιών πια, έχει μεγαλύτερη αξία από την ίδια ίσως τη ζωή των γονέων τους;
Ναι! Φυσικά και πρέπει να μπούμε, ή τουλάχιστον να δοκιμάσουμε… Με την σιγουριά και τη βεβαιότητα ότι σε καμία περίπτωση δεν αλλοιώνουμε ούτε την ποιότητα, ούτε και το πολιτιστικό επίπεδο όσων από εμάς θα συμμετέχουν με καρδιά, τολμώντας κάτι τέτοιο! Όμως θα πρέπει να κάνουμε μια προεργασία, ώστε να φέρουμε το πολιτιστικό μας υλικό σε κείνη τη μορφή, που να μπορεί να επηρεάσει αυτόν τον κόσμο, προτρέποντας και σχεδόν επιζητώντας από τους ίδιους την παρουσία τους, στους ανάλογους αυτούς χώρους.
Ένα σημαντικό στοιχείο που θέλουμε να αναφέρουμε εξ΄ αρχής, είναι ότι όλο αυτό πρέπει να γίνει με τη μορφή αγώνα και ψυχικής εισβολής! Με την μορφή του μεγαλείου για κοινωνική προσφορά! Πρέπει να σκεφτούμε την προσφορά και σε αυτούς επίσης τους συμπολίτες μας που βάλλονται στην υγεία τους… Την σωματική αλλά και την ψυχική. Οφείλουμε να πάμε και οφείλουμε να απλώσουμε το χέρι βοηθείας μας, σε ανθρώπους που έχουν αφεθεί έρμαια της κοινωνικής αδιαλλαξίας και αδιαφορίας. Να μπούμε σε ιδρύματα, γηροκομεία, νοσοκομεία. Σε κάθε χώρο όπου ζουν ξεχασμένοι αλλά και ασθενείς άνθρωποι και όπου η πρόσβαση αυτών κοντά σε εμάς, καθίσταται από δύσκολη εώς και αδύνατη!
.ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ: Είμαστε λοιπόν διατεθειμένοι να αγωνιστούμε και να προσφέρουμε τις γνώσεις, την εμπειρία και τις δυνάμεις μας στο δύσκολο αυτό εγχείρημα. Θα πρέπει να αναφέρουμε εδώ, ότι μια τέτοια προσπάθεια είναι σωστό να γίνει με σωστή οργάνωση, με τεχνογνωσία και συνεργασίες με επιστήμονες και γνώστες των θεμάτων αυτών και πάντα στα πλαίσια μιας ερευνητικής διαδικασίας. Συνεργασίες λοιπόν με ψυχολόγους, ψυχιάτρους, κοινωνιολόγους ,κοινωνικούς λειτουργούς, νοσηλευτές και γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων… Με ΟΚΑΝΑ, με την Ιθάκη κ.τ.λ.
Θα πρέπει να φτιάξουμε ομάδες δράσεις, που με αιχμή του δόρατος το θέατρο και τις τέχνες συνολικά, να δώσουμε τον ειρηνικό και καλόβουλο αγώνα μας, προσπαθώντας και κινώντας το ενδιαφέρον των συμπολιτών μας και πάνω απ΄ όλους τη νέα γενιά! Το μέλλον και την διαπαιδαγώγηση τους μέσα από το ξεχωριστό δρόμο του πολιτισμού και της ιδιαιτερότητας να κάνουμε έτσι την διαφορά και να επιφέρουμε στις ζωές τους και ζωές μας επιτέλους την πραγματική ποιότητα!